[Fanzine] “Reflexiones para un mundo sin policía”

O compa de La Rebelión de las Palabras ven de traducir (ao castelán) e reeditar un fanzine tirado do blogue do coletivo estadounidense A World Without Police, e que contén consellos e propostas para comezar cun activismo pola nosa autonomía e pola nosa seguridade nas comunidades de loita ou de convivencia (non son o mesmo?) que creamos, con vistas a construir alternativas e medios para a resolución dos problemas e das disputas por nós mesmas, en órgaos autónomos, para así podermos prescindir algún día da policía, ao tempo que demostramos que non precisamos ás autoridades que nos digan o que temos que facer ou que actúen por nós.

Velaquí vai (traducido) o texto da introdución do fanzine, e por suposto os enlaces para descargalo. Segundo nos comunica o compañeiro editor, pronto haberá disponible unha versión en galego.

Para descargar a publicación:

• Portada
• Interior

Na sociedade na que vivimos, medramos coa idea de que a policía é sinónimo de protección, seguridade e xustiza. Desde que somos nenes, edúcannos para aceptar á policía como intermediaria, e como un corpo ao que debemos recorrer para denunciar os nosos problemas e permitirlles solucionalos por nós, mentres nos ensinan, ao mesmo tempo, que tentar abordar devanditos problemas pola nosa conta, ou organizarnos coas nosas amizades, seres queridos, afinidades, para buscar e poñer en práctica algunha solución, é malo. Ninguén debe buscar solucións máis aló de acudir á policía e confiar en que eles fagan o necesario.

Así, aos poucos, a policía foi cobrando un papel cada vez máis importante na vida das persoas, e asumindo cada vez máis funcións, ata un punto no que case calquera problema social, desde un veciño ruidoso ata unha persoa que deixa o seu lixo fóra do cubo, un malentendido económico ou unha discusión en casa é solucionada chamando á policía.

Con todo, é realmente a policía un instrumento válido para resolver os nosos problemas? Se prestamos atención á historia e facemos unha análise da súa traxectoria, vemos que desde os seus inicios, a policía funcionou sempre como un mecanismo encargado de impoñer as normas do poder en cada orde establecida, ademais de protexer os intereses e facer cumprir os designios e a vontade de cada figura de autoridade, tomando parte en guerras e mantendo ordes escravistas, misóxinos ou fascistas só porque era “a Lei”, porque esas eran “as ordes”. Nas democracias modernas, onde se nos di que xa somos libres e que xa todes gozamos de igualdade de condicións e dereitos (aínda que isto sexa a todas luces falso), a policía asúmese, unha vez máis, como gardiá e interlocutora do pobo e dos valores morais correctos, da xustiza, da orde. Con todo, que pasa cando a orde social e o sistema social, económico, político e cultural ao que a policía serve e defende, representa a maior expresión de violencia? que pasa cando a policía protexe os privilexios de quen aumenta as súas fortunas bombardeando e asasinando centos de persoas en guerras por recursos? que pasa cando a policía mantén o mesmo orde social que é orixe da maioría dos delitos e problemas?

A policía non pode resolver os nosos problemas porque son parte deles. Ademais do feito de que a propia policía infrinxe a Lei cando lle convén á hora de aplicar os seus castigos e que os seus axentes non están exentes de corrupción nin de delincuencia (vimos a policías violando mulleres detidas ou ás súas propias compañeiras, consumindo e ocultando drogas, torturando persoas en rúas e comisarías, implicándose en tramas de trata de brancas, inventándose feitos para xustificar detencións…), facemos fincapé en que a pesar dos discursos liberais que o Estado promove e que tenden a desvencellar ao individuo das súas condicións de existencia (o que deixa vía libre para culpabilizar ao suxeito como “antisocial” e xustificar calquera medida de encerro ademais de estender a desconfianza aes demais), os nosos problemas non son casos illados froito do suposto egoísmo presuntamente inherente ao ser humano, senón consecuencias dunha mala organización da sociedade e do mundo, e da existencia de xerarquías, desigualdades e dun sistema de dominación que se traduce en incontables abusos cometidos poles mesmes que gobernan e que definen que é o correcto e o incorrecto, o legal e o ilegal, o moralmente aceptable e reprobable…

Xa chegamos ao momento en que concluímos que a policía é un corpo represivo ao servizo dos intereses dunha elite que dá leccións de moralidade mentres que para manter e aumentar os seus privilexios levan a cabo continuamente os mesmos actos que condenan nas súas hipócritas leis. Ben, pero se a policía non nos protexe e os problemas van seguir xurdindo (tanto problemas serios cunha raíz social como problemas máis cotiáns, persoais e nimios), que podemos facer entón? Cremos que para poder prescindir na práctica da policía necesitamos ir máis aló do discurso, e antes de nada crear comunidades sólidas e sas, baseadas en principios de solidariedade, apoio mutuo, confianza e respecto, fronte ás lóxicas de competencia, explotación, opresión e individualismo que fundamentan a sociedade vixente. Entendendo que tanto o persoal como o social son realidades políticas e necesitan tratarse desde o político. Só así poderemos empezar a tecer lazos fortes e resistentes que permitan á súa vez superar as relacións viciadas e abusivas que esta sociedade enferma crea, reproduce e perpetúa. Necesitamos facernos cargo das nosas responsabilidades e revisar de onde veñen todos os problemas que nos azoutan diariamente, e entender o papel que a policía e o Estado xogan na protección e manutención dun status-quo que leva a inxustiza por esencia e por bandeira.

A ese obxectivo apuntan os textos incluídos nesta publicación, e que foron recollidos e traducidos do blogue do colectivo estadounidense “A World Without Police” (Un Mundo Sen Policía). Con todo, non cremos que as circunstancias ás que fai referencia limítense xeográfica ou socialmente ao contexto estadounidense. Pola contra, parécennos totalmente extrapolables a calquera sociedade capitalista (e en xeral a calquera sociedade autoritaria) do mundo, especialmente ás occidentais. Por iso, ao editalos en castelán pretendemos estender as ideas e propostas expostas e achegarnos un pouquiño máis a un mundo onde a liberdade non se confunda coa obediencia, onde o medo non se confunda coa seguridade, e onde de verdade podamos contar coes demais e afirmar que non necesitamos á policía nin a ningunha outra autoridade.

Esperamos ter contribuído a crear ese mundo e a socavar as bases deste.

Por un mundo sen policía, sen gaiolas e sen autoridade.
Coidemos des noses veciñes, do noso barrio, da nosa xente, e creemos comunidades contra a policía, o racismo, o sexismo, a LGTBfobia, e toda forma de autoridade.
Vivan a autodefensa e a acción directa. Morra o delegacionismo e os líderes e intermediarios.