¿Por que o “Estudiantilismo” é unha das peores enfermidades da sociedade moderna? x Demián Reyes

Colamos (traducida) esta reflexión asinada por Demián Reyes na web Ruptura Colectiva, que se ben está escrita en México é válida para calqueira lugar do mundo moderno:

Nota Introductoria: O estudante descrito nestas reflexións non equivale en tanto que concepto á xeneralidade dos seres humanos que estudan oficial ou informalmente tal ou cal carreira, en tal ou cal institución, senón, á ideoloxía “estudiantilista” que impera en gran parte dos estudantes de nivel medio superior e superior.

O paso que lle seguiría, corresponde ao voraz conxunto de costumes políticos de ideolóxicas do “cidadanismo”.

1) O estudante non sabe absolutamente nada de Historia nin de dinámicas históricas. No seu presente inmediato denigra á clase traballadora, -especialmente aos traballos ambulantes como o comercio “informal” no transporte público e as rúas, aos oficios obreiros e ao sector servizos- coa mensaxe implícita de “non querer converterse nun deles”. Aos movementos sociais lles crítica a destra e sinistra a súa inutilidade, sen decatarse que é grazas a eles que as Universidades nas que “estudan”, hoxe eríxense e están abertas a certa porcentaxe da poboación.

2) O opio do estudante é a mercantilización da cultura na súa máxima expresión. Non é alleo que o debate colectivo, os proxectos comúns e a construción do tecido social, que nun momento chegaron a ser os fins inmediatos das carreiras universitarias, fosen substituídos pola especialización do traballo ‘académico’ e a estandarización do coñecemento.

3) A súa “crítica” ao que se move masivamente é resultado da ignorancia implantada polos fenómenos dos mass-media e a virtualidade. Mediante memes e burlas baixo o aburguesado termo do “chairo” (popularizado en 1999 polos artigos difamatorios cara ao movemento estudantil de 1999 na UNAM en xornais como “La Jornada” ou “Excélsior”), a súa interpretación da realidade social tórnase na reprodución da “sociedade do espectáculo”, transmitida de luns a domingo as 24 horas.

Aínda que afirme que non é sumiso aos medios tradicionais de comunicación masiva (televisión, radio e xornais), vive noutros medios alienantes que se converteron nunha forma de vida anti-social: Facebook, Twitter, Instagram, etc.

3) Vanagloraiase dun falso orgullo “universitario” e da falsa identidade de pertencer-a, desprezando ás demais institucións e aos oficios básicos coa quimera de non considerarse como “proletario”, xustamente co precepto de que “se estuda para saír de pobre”, pensando inxenuamente que unha profesión ou un “título” fanlle máis que as outras forzas produtivas. Aquí xoga un papel imprescindible a ideoloxía e os costumes familiares, co coloquio tautolóxico -para eles- de telenovela que recitan sempre os grandes aos mozos: “quero que teñas unha mellor vida que eu” ou “quero que termines a carreira para que te gañes unha vida”.

Debord explicaría que ao estudante adéstraselle desde o nivel bacharelato e a rutina espectacular do vivir-diario para especializar e profesionalizar a súa incapacidade crítica.

4) Neste sentido, o estudante NON SABE ESTUDAR. É unha peza mecánica dirixida á división do coñecemento en certos rubros, a súa atención é dirixida á repetición da linguaxe e non á comprensión do sistema-mundo. O seu mesmo “plan de estudos” (nacionalista, positivo, chouvinista, tecnocrático) é unha barreira que obstaculiza o desenvolvemento cognitivo en calquera nivel de aprendizaxe.

5) Adulador da aula da escola como o seu único espazo de acción, da moral familiar e un pensamento cidadanista, repudiará mecanicamente aquelas situacións que se xesten fose da súa lóxica urbana. Os levantamentos políticos e todo tipo de sabotaxe ao Estado-Capital, toda ruptura co sistema xurídico, toda “utopía” comunal e a subversión ante as autoridades escolares, consideraraas como actos extraterritoriais ou de barbarie.

6) O estudiantilista, como o cidadanista, concentran esa terrorífica separación entre o campo e a cidade, a que Marx designa como a principal causa de que exista a propiedade privada. Mediocramente, en varias carreiras profesionais do marco das ciencias da saúde como Medicamento, Optometría ou Odontoloxía, realízanse brigadas académicas (obrigatorias) aos lugares máis marxinados do país, onde o estudante conságrase como un super-heroe da caridade a través do seu campo de estudo, pero nunca aplicará este como un elemento para modificar radicalmente a estrutura económica e totalitaria que propicia que se autodenomine como tal.

7) O ESTUDANTE NON SE CUESTIONA A SI MESMO EN CANTO Á INTEGRIDADE DOS SEUS MÉTODOS, OBXECTIVOS E FINS DO “ESTUDAR”.