[Catalunya] A CUP pacta o reflote político dos representantes históricos da burguesía catalá x Máximo Relti

Recebemos do Canarias Semanal este artigo do seu colabourador Máximo Relti con o convite para a súa publicación, se o consideramos oportuno. Non só o consideramos, senón tamén traducímolo (mantendo negriñas e cursivas) e compartillamos o seu analise, que alén de falar da CUP, abarca tamén a todos os partidos e coalicións atrapados por unha concepción electoralista na súa práctica política, como Podemos, o PCE, IU ou o PSOE histórico. Colamos pois:

A CUP CATALA SUCUMBE ANTE O ELECTORALISMO

O pasado sábado, cando estaba a piques de esgotarse o prazo institucional para evitar unha nova convocatoria de eleccións en Catalunya, o presidente en funcións desa Comunidade anunciaba que voluntariamente renunciaba a nomearse á candidatura da presidencia da Generalitat. Artur Mas foi substituído este mesmo domingo por un home do seu partido e que goza da súa plena confianza. O alcalde de Xirona, Carles Puigdemont.

Simultaneamente a este anuncio realizado por Mas, foi dado a coñecer o pacto entre a “Junts pel Si” e a CUP, polo que se puxo fin ao “punto morto” que desde setembro bloqueara a situación institucional catalá.

A verdade é que o partido que xenuinamente representara durante décadas os intereses da burguesía catalá, Convergencia, atopábase ante unha situación crítica, case terminal. Acosado polos numerosos escándalos de corrupción de dimensións multimillonarias que protagonizaran os seus máis altos dirixentes históricos, o seu porvir presentábase preñado de nuboeiros.

A existencia desa pirámide de corrupción non era un segredo para ninguén en Catalunya. Con todo, coa complicidade do goberno de Madrid, as manobras das propias institucións e partidos cataláns, así como coa conspiración de silencio do que foron partícipes todos os medios de comunicación do Estado, a burguesía catalá lograra evitar durante decenios que o saqueo fóra de coñecemento público.

A CRISE DA BURGUESÍA CATALÁ FOI TAMÉN A DE TODO O ESTADO

En calquera caso, en Catalunya non sucedeu nada diferente ao que se produciu no resto do Estado. Nas instancias institucionais dunha e outro a corrupción foi unha práctica común. Nela estivo envolvido o conxunto do aparello político nado de Constitución de 1978. O Rei, a xudicatura, os partidos que se turnaran na Administración do Estado, os sindicatos, a patronal e agora, aos poucos, empezamos a coñecer tamén aspectos relacionados con graves irregularidades no seo do Exército. Tanto nun lugar como no outro, as súas respectivas burguesías aparecen hoxe ante os ollos da xente como responsables do presente desastre.

Con todo, no imaxinario de certos ámbitos da esquerda do Estado español existía a esperanza de que, a diferenza do que sucedía noutros lugares, en Catalunya contábase coa presenza dunha forza realmente anticapitalista que estaba a poñer nun forte aperto aos representantes institucionais da burguesía catalá.

A realidade demostrou, con todo, ser ben distinta. No conflito que se expuxo en Catalunya estes últimos meses rematou prevalecendo outros intereses por encima dos das clases sociais que foron duramente castigadas pola crise económica capitalista. O pasado sábado, despois de escenificar durante meses unhas patéticas negociacións coa “Junts pel Si” ou de realizar cabriolas simulando empates asemblearios matematicamente imposibles de alcanzar, a CUP asinou un pacto con Convergencia cuxas cláusulas non poden senón provocar ruborizo e vergoña. Do seu contido damos conta nun arquivo adxunto a este mesmo artigo.

ATRAPADOS POLA FEBRE DO ELECTORALISMO

Máis aló das coitas que rodearon todo este rocambolesco proceso político, resulta imprescindible preguntarse cal é a razón pola que unha organización que a prensa bautizaba como antisistema terminou prestándose servilmente a xogar o papel de balón de osíxeno dunha burguesía que se estaba empezando a afogar nos vómitos das súas propias contradicións.

A resposta a esta crucial pregunta ten hoxe unha relevante importancia. Non só polo que pasa en Catalunya senón tamén polo que sucede nas organizacións que se reclaman pertencentes á esquerda no resto do Estado. No caso da CUP catalá interveñen múltiples factores específicos, entre os que se atopa o mesmo fenómeno independentista, a orixe social e a traxectoria política de quen integra esa organización, a súa heteroxeneidade ideolóxica, a súa estrutura orgánica, etc. Pero o que foi determinante, sen dúbida, nesta rendición incondicional da CUP fronte a quen consideraba xustamente como os seus “inimigos de clase”, é ser atrapados por unha concepción electoralista na súa práctica política. En Catalunya, como no resto do Estado, o electoralismo está a condicionar todos os procesos sociais e políticos que se foron xerando a partir do 2008. A movilización e a organización social perdeu o seu lugar na axenda dos partidos da “esquerda”.

O espellismo das eleccións converteuse para as organizacións de a “esquerda” estatal en fundamento esencial da súa propia existencia. Nelas trabállase politicamente para os “electores”, non para a organización e movilización das clases sociais ás que se pretende representar.

Para atraer votos readáptanse as mensaxes, cámbianse os programas, elíxese o perfil dos candidatos e, tamén, o dos dirixentes. Cando se perden unhas eleccións, non se analizan as razóns que distanciaron a actividade da organización das masas que a apoiaban, senón que, como remedio, proponse un cambio de “look”, unha substitución das caras visibles do partido por outras que resulten mais agradables aos ollos do electorado. O márketing electoral dos partidos burgueses fíxose coa táctica e a estratexia das organizacións que din representar os intereses populares. O ritmo cambiante das enquisas é o que marca indefectiblemente o rumbo político que debe tomar a organización.

Pero o máis paradoxal do fenómeno electoralista é que quen se encarga de formar ideolóxicamente á chamada “opinión pública” non son os aparellos de propaganda dos partidos da “esquerda”, senón o gran complexo mediático en mans da Banca e das altas finanzas. ¿Como lograr con este tipo de condicionantes que o electorado dispoña dunha ferramenta que lle permita detectar a orientación implícita que conteñen as mensaxes que diariamente emiten os seus inimigos obxectivos?

Na enlouquecedora competencia que suscita a desigual rivalidade electoral, non moitos parecen darse conta de que nunha batalla xogada nese terreo o desenlace será sempre e en ultima instancia, a derrota… salvo que se acepte dobregarse ás regras de xogo impostas polo sistema e, consecuentemente, renúnciese a calquera proxecto político de cambio real.

Para aqueles que aspiran a revolucionar a sociedade, a cambiar as súas bases e construír unha sociedade nova, a batalla non empeza nin termina nos procesos electorais. Estes non son obxectivos esenciais. Son apenas un medio utilizable na medida que contribúan a mellorar a correlación de forzas para na loita popular.

As organizacións que equivocadamente entendérono doutra maneira acabaron invariablemente no fracaso, cando non no drama. E iso é así porque a capacidade de manobra das clases hexemónicas que dominan os resortes do poder real inclúe, ultima ratio, o recurso da forza. E historicamente nunca deixaron de usala cando estimaron que era necesario.

A loita de clases que invariablemente ten lugar no seo dunha sociedade capitalista, non é un xogo de salón que poida resolverse baixo os marcos institucionais dun Parlamento. Ao impoñente poder da burguesía hai que contrapoñerlle o poder das clases populares. E ese hai que construílo necesariamente día a día, nas fábricas, nos barrios, entre os parados, nas universidades. Ese traballo político non ten atallos. Mentres ese poder non estea organizado, as filigranas parlamentarias non serán máis que inútiles xogos de salón, que só serven para enganar aos inxenuos e promover o status social dos pícaros.

NA VÍA DA INSTITUCIONALIZACIÓN

O que sucedeu este fin de semana en Catalunya non responde, pois, a ningún enigma indescifrable. A CUP catalá non puido subtraerse á poderosa capacidade de arrastre da práctica electoralista, se algunha vez realmente propúxollo. A dirección da CUP fixo os seus cálculos e chegou á conclusión de que electoralmente rentaba máis proporcionar osíxeno á súa burguesía autóctona, aínda que iso ao cabo signifique a perda da súa identidade. ¿Non é iso o que lle sucedeu tamén ao PCE, a IU, a Podemos e, nun lonxanísimo pasado, ao mesmo PSOE histórico? A historia da segunda metade do século XX e de principios do XXI está repleta deste tipo de casos, en calquera país ou continente.

Non cabe dúbida de que a CUP asinou un compromiso traidor co establishment. Pero é igualmente certo que deu o primeiro paso cara á súa propia fagocitación polo sistema. A partir de agora só quédalles por diante un camiño sementado de renuncias e concesións. En momentos como estes só cabe desexar que a indignación dos seus antigos seguidores non os deixe vivir en paz.

PARA LER O CONTIDO DO PACTO ENTRE A CUP E OS PARTIDOS DA BURGUESÍA CATALÁ, PIQUE AQUÍ