Altsasu: A excepción permanente

Fonte: Todo Por Hacer

Supoñemos que a ninguén que lea este artigo pasaríanselle por alto as noticias que proveñen do pobo navarro de Altsasu desde o pasado 15 de outubro.

A versión oficial, difundida polos grandes medios de comunicación, fala dunha agresión unilateral, carente de provocación, a uns gardas civís e as súas parellas nun bar da localidade, os cales buscaban botarse uns potes tranquilamente antes de volver a casa. A versión dos/as imputados/as, difundida por medios alternativos, é ben distinta: uns gardas civís borrachos entraron de madrugada nun bar, con actitude provocadora, empuxando e proferindo frases como “voute a matar” ou “che vou a pegar un tiro entre cella e cella”. Tras iso, desencadearíase unha pelexa de bar, na que un dos axentes acabou cun nocello roto.

Ata aí, todo relativamente normal: existen dúas versións contraditorias dos feitos, unha denuncia por parte dos gardas civís e o lóxico é pensar que un xulgado de instrución investigará o ocorrido (por suposto, previsiblemente outorgando maior credibilidade á versión dos funcionarios, como sucede habitualmente). Pero a sorpresa chega cando a Fiscalía solicita que a causa se remita á Audiencia Nacional por un delito de terrorismo, e esta (concretamente a través do Xulgado Central de Instrución número 3) aos poucos días declárase competente para investigala.

Desde ese momento, os feitos desencadeáronse dunha forma vertixinosa: o 14 de novembro detívose a oito investigados/as e derivouse a sete deles/as a prisión provisional sen fianza aducindo que existía un risco de fuga, incluíndo a un noveno mozo que non fora detido e que se presentou de forma voluntaria no xulgado. Como dixo Amaia Izko, a súa avogada, “só un Tribunal como a Audiencia Nacional pode dicir que alguén veu a declarar polo seu propio pé porque quere escaparse”.

Unha semana despois, oito serían procesados/as por terrorismo e a causa arquivaríase para unha das mulleres detidas, que non foi sinalada en roldas de recoñecemento. A Audiencia enmarca no devandito Auto de procesamento a presunta agresión no contexto dunha campaña de natureza política, levada a cabo polo movemento Ospa Mugimendua, de corte abertzale, o cal participa na campaña “Alde Hemendik! ” (Fóra de Aquí!), que se opón á presenza dos membros das Forzas e Corpos de Seguridade do Estado en Euskal Herria. E claro, como non, campañas desa natureza forman parte da estratexia política de ETA, polo que non estamos a falar dunha pelexa de bar, senón dun acto terrorista.

A Audiencia Nacional e a banalización do terrorismo

Deixando de lado —por un momento— obviedades como que a decisión de agredir a uns gardas civís de festa nun bar de madrugada non puido ser unha decisión estratéxica e política porque era imposible prever que os mesmos acudirían a ese local esa noite e nese momento, o procesamento das/dos oito rapaces/as (ao que se lles pode pedir penas de prisión que alcancen os 15 anos) é unha auténtica barbaridade.

As razóns xurídicas polas que non ten ningún sentido case non son necesarias repetilas. En calquera caso, remitímonos a artigos como “Alsasua: ¿terrorismo ou sobreactuación xudicial”, de Jaime Montero para Público, “O terrorismo non é un significante baleiro” de Gonzalo Aboiei publicado ElDiario.es ou “O de Alsasua” de Elisa Beni, tamén do mesmo medio.

Máis relevante parécenos entender o (verdadeiro) motivo polo que unha pelexa como a de Altsasu pode acabar xulgándose en Madrid. E é que, nos tempos que corren, nos que non existen organizacións armadas en activo no Estado español, os armazóns xurídicos e policiais destinados a investigar o terrorismo non minguaron.

Agora toca xustificar a súa existencia e necesidade á conta de (re)calificar como terrorismo actuacións de escasa ou nula violencia, banalizando, en consecuencia, o termo. Desta forma, desfilaron pola Audiencia Nacional os titiriteros, César Strawberry, Guillermo Zapata, Pablo Hasel e tantos/as outros/as nos últimos dous anos.

A auténtica verdade

De acordo co Dicionario Oxford, a “palabra do ano” 2016 é “post-truth” (pos-verdade). É un concepto que reflicte que os feitos obxectivos inflúen menos na formación da opinión pública que as crenzas persoais.

Na era da posverdad, medios de comunicación alternativos como Ahotsa (www.ahotsa.info) ou Gara (www.naiz.eus) mostraron nas súas páxinas a versión non-oficial dos feitos que defenden os/ as investigados/as. Isto xerou unha enorme campaña de criminalización contra Ahotsa (especialmente desde medios como O Mundo e Antena3 TV, que pediron o peche do medio navarro). O seu crime? Non reflectir a versión oficial, incuestionable, innegable, dos feitos. E é que calquera que a discuta, colabora co terrorismo.

A excepción permanente

Casos como o de Altsasu, como dicimos, non son illados. O último exemplo de sobreactuación xudicial deuse na mesma semana de novembro en que os sete navarros acabaron en prisión, cun grupo de raperos chamado A Insurxencia. Os seus trece membros foron citados ante o Xulgado Central de Instrución número 3 da Audiencia Nacional (o mesmo encargado da instrución da causa alsasutarra) o pasado 17 de novembro, ante o cal negáronse a declarar. O delito que se lles imputa? Enaltecemento do terrorismo. E así continuará, e desta maneira aplicaranse, de maneira indefinida, as excepcionais normas antiterroristas.