Non Son Depravados x “Todo por Hacer”

Recollemos (traducido) este texto publicado no último “Todo x Hacer” (nº 56 de setembro) para contribuir a unha reflexión e debate necesario sobre o que o meu compa de Abordaxe deitou nunha outra entrada deste blogue anarquista (ver acá: “Sobre comunicados e agresións”) e copio e colo: “xa non só sobre os abusos, as relacións de poder ou a tolerancia ante as sutís (ou descaradas) manifestacións do patriarcado que nos rodean, senón tamén sobre a resolución de conflitos nos movementos sociais, a administración da “xustiza” e a proporcionalidade dos castigos nos ambientes activistas” (se ben quero apontar que é unha mágoa que á convocatoria a tal fin no Ateneo Libertario “Xosé Tarrío” de A Coruña non asistira nenguha das máis de 150 asinantes do Comunicado titulado “Pelo fim da invisibilizaçom de agressons machistas nos movimentos sociais”) E como xa dixemos noutras entradas, dado que en Abordaxe estamos a prol de que o debate debe darse na rúa e á cara, e non en internet ou nas redes sociais dende o anonimato, suprimo a opción de comentarios.

Non Son Depravados

A mediados de agosto fíxose forte nas redes sociais unha campaña onde moitas mulleres comezaron a compartir experiencias de acoso e malos tratos que sufriran ao longo das súas vidas. Experiencias familiares para, por desgraza, calquera muller, pero que non deixan de sorprendernos e sobre todo de repugnarnos.

A medida que a tendencia se expandía e desde a improvisada organización dábase a opción de compartir de forma anónima, o volume de experiencias compartidas crecía sen parar, creando ao seu paso unha onda de desolación entre a maioría de quen estaba alén das pantallas lendo.

Estas dúas páxinas non buscan facer unha análise sisudo, simplemente atopar en quen aínda non acepta a realidade, unha dose de empatía. Son só unha pequena mostra, non xulgues se o que les paréceche máis ou menos grave, non se che ocorra pensar que esaxeramos, tenta pensar por un momento en como nos fixeron sentir, no acoso diario e na perspectiva de que a roda siga virando e vexamos como isto mesmo acabaralles sucedendo ás nosas irmás, fillas, netas, amigas, etc.

Non buscamos protección, e menos desde os roles clásicos de home protector, se non que se entenda o feminismo, por parte de todos/as, como unha necesidade, unha militancia transversal a todas as demais: non somos pesadas, nin esaxeradas, nin miramos calquera comportamento con lupa. Hai que entender que calquera agresión contra unha de nós, dóenos a todas e queremos, necesitamos, un mundo onde teñamos a esperanza de poder escapar destas situacións onde sempre temos as de perder.

Si quero destacar que, como poderedes ler nalgunhas das entrevistas que fixeron á propietaria do perfil de twitter impulsor, L. Ballesteros, a altísima porcentaxe de agresións que sufrimos antes de cumprir os 13 anos, ou sexa, sendo a todas vistas, nenas. Cando somos pequenas, a nosa contorna prepáranos (polo xeral e non sen excepcións) para alcanzar nun futuro o status de damisela, educada, correcta, etc. sumado ao paquete de valores cara á masculinidade: submisión, paciencia, un certo medo… Isto crea, ao meu parecer, un coctel perfecto para que a maioría dos casos non teñamos ningún tipo de ferramenta para responder con contundencia a tocamentos, persecucións pola rúa, e agresións sexuais “de alta intensidade” (masturbacións, felacións, penetracións, en definitiva, sexo non consentido).

A ti, que che sentes identificada con unhas e outras historias, tes que saber que non estás soa. Que non é a túa culpa, que, como di o slogan da campaña, non son depravados, nin excepcións, son os fillos sans do patriarcado, que cren ter algún dereito sobre o teu corpo e a túa cabeza. Ti, tes que sabelo, xuntas poderemos.

O sitio web do que están extraídos estes textos, e onde poderedes desquiciaros lendo moitos máis é www.no-son-depravados.tumblr.com, concretamente na sección “arquivo” que atoparedes na columna da dereita.

Un día estaba no metro e un señor aproveito o “arranque” do metro para tirarse encima meu (sen estar preto del), coa escusa de perder o equilibrio. Vin mil veces a xente perdelo polo mesmo e nunca desa forma tan directa, así que mo saquei de encima preguntándolle que facía. Foise a outro vagón gritándome “nena estúpida” mentres a xente mirábame raro ou estaba impasible. Parece que se vén dun señor maior non pode ser malo, e que tampouco é para tanto que che toquen…

Aos 13/14 anos fun ao super e un veciño como de 40/50 anos seguiume, ao saír do super díxome que o acompañase porque non podía cargar unhas cousas e eu de idiota díxenlle que si. Meteume por unha calexa e alí tentou tocarme e bicarme. Rexeiteino e saín correndo.

Como todas nós, estou “afeita” ao acoso nas rúas e a escoitar cousas cara á miña persoa que non quero escoitar. Sempre me deu medo volver soa a casa pola noite e desconfío de todos os homes cos que me atopo no camiño (probablemente por unha experiencia que xa contei sobre un mozo que me seguiu e tocoume). Hai pouco volvía soa a casa e levaba un top (polo que aínda sabendo que non son culpable era consciente de era probable que tivese que “aguantar” algún comentario). Efectivamente mentres camiñaba un mozo viña cara min, eu pensei “móstrache segura e fai como que non tes medo”. E así o estaba facendo ata que cando pasou a un palmo de min rumoreoume “mmm que rica”. Sentinme indefensa, humillada, morta de medo, indignada, enfadada e, sobre todo, impotente. Púxenme a chorar pensando que por que por ser mulleres temos que sufrir isto e en canto queda aínda por cambiar o mundo. Aínda así, non deixaremos de loitar.

Con 12-13 anos un día que ía soa pola rúa, un rapaz un par de anos menor que eu que viña de fronte díxolle aos seus amigos “a que lle toco o koño?” e fíxoo. Aínda lembro o noxo, o non saber que facer e a impotencia.

Fai un par de anos, con 13, tiven un noivo co que sufrín bastante acoso psicolóxico, chantaxe emocional etc; chegaba desde chamarme gorda ata “medio obrigarme” a saír a correr porque tenia celulite (pesaba 45kg); o que máis me chegaba era cando me dicía que era unha débil chorimica por chorar cada vez que se enfadaba etc, o q el non sabia era q iso é porque presenciei a pelexa q fixo q os meus pais separásense e iso fai q con cada discusión ou pelexa póñame nerviosa e chore aínda que non queira

Unha noite ía en tren e eramos só 3 persoas no vagón. Un mozo estaba no asento de detrás, como a viaxe duraba toda a noite durminme, esperteime ao notar unha man q estaba a tocarme a cintura (a tiña metida polo oco entre o asento e o portelo) e baixando, dei un bote e sain correndo a buscar ao revisor, que me mirou raro e díxome que me cambiase a outro vagón, lle pedi que me acompañase x favor para coller a miña equipaxe e fíxoo pero ao mozo non lle dixeron nada e e eu paseime o resto da noite sen durmir, no vagón que me puxeron habia algo máis de xente pero xa se me quedou moi mal corpo e dábame medo que o mozo me seguise a ese vagón.

Non foron só os “tocamentos” por parte dun dos meus profesores, cando eu contaría uns 11-12 anos. Foron os dos meus compañeiros de colexio quen, en canto sospeitaron que algo ía mal, aproveitaron para tratarme como a un obxecto, tocándome de maneira moi pouco inocente e alegando que “co fea que era, aquela era a forma máis sexual na que alguén me tocaría, que me estaban facendo un favor”. E non foi o único.

Sendo adolescente sufrín abusos dun profesor. Manipuloume e abusou de min fisicamente durante tres anos. Pasaron case vinte anos e nunca puiden recuperarme.

Desde pequena cando ía a calquera lugar co meu pai, en lugar de darme a man como fan os demais pais aos seus fillos ou algo similar, el agarrábame do cu, estivo facéndoo durante anos. Incluso algunha vez que viña unha amiga connosco tamén a collía a ela do cu. Eu non dicía nada, resultábame estraño que o fixese pero estaba afeita a iso, tíñao como un xesto cariñoso, e prefería non dicirlle nada por se se enfadaba ou reaccionaba mal. Ata hai dous anos, cando tiña 16, que me empezaba a resultar incomodo e estraño, comecei a quitarlle a man cando o facía e a queixarme, el tomábao coma se fose de broma ata que hai pouco con 18 cánseime de ter que apartarlle a man e un día que me sentía con forzas, griteille e díxenlle que deixase de facelo que era o meu cu, non o seu. Como consecuencia hoxe en día son incapaz de non reaccionar de forma violenta cando me tocan o cu, xa sexa dentro ou fóra dunha relación, no momento en que o fan vénme o recordo de todos estes anos e a rabia de non saber reaccionar antes ante isto.

(Nota de Abordaxe.- Máis casos na web www.no-son-depravados.tumblr.com)

Traducido e Colado para Abordaxe x Xan do Can