“Aturem el Parlament”. Un exemplo de facer fronte á represión

Recollemos (e traducimos) das compas do “Todo por Hacer”:

Hai unhas semanas , un dos/as imputados/as polo caso Aturem o Parlament, informaba de que recibira unha chamada dos Mossos d´Esquadra para que acudise a comisaría para arrepentirse dos feitos polos cales fora condenado. Este feito levoulle a escribir para La Directa o artigo “De indultos e arrepentimentos” (“D’indults i penediments”), e a nós reproducimos, aproveitando para lembrar que sucedeu no Parlament catalán o 15 de xullo de 2011, cales foron as consecuencias penais diso e como o afrontaron os/as afectados/as.

Aturem el Parlament

Con este lema convocouse a unha protesta fronte ao Parlament, o día en que se ían a aprobar os orzamentos autonómicos, que contiñan unha serie de recortes en gastos sociais. Como contaban nun dos primeiros comunicados os/as procesados/as, “con esta acción pretendíase sinalar aos/as responsables da miseria cotiá na que nos vemos inmersos/as día tras día e gritarlles á cara todo o noso odio. Como todos/as lembraremos era un acto máis simbólico que outra cousa e aínda que se merecían máis, só recibiron uns cuantos insultos e unhas pingas de auga coas que tranquilizar a calor estival”. O poder despregou toda a súa artillería para escarmentar aos/as manifestantes, e tras unha esaxerada criminalización mediática, a vinte persoas pedíronselles penas de entre 3 e 8 anos de prisión.

Desde o primeiro momento, os/as procesados/as mantiveron unha dupla estratexia para enfrontar o procedemento penal: se por unha banda denunciouse a utilización de ilegais listas negras de activistas e o carácter político do xuízo, e negouse a relevancia penal dos feitos buscando unha sentenza absolutoria, polo outro se reivindicou o sucedido. “Aquel día eramos miles que tentamos parar o Parlament de Catalunya para combater o drama de tantas vidas inmersas na miseria, os despedimentos polos recortes, os suicidios por desafiuzamentos, etc. Porque moitas destas barbaries apróbanse tras os muros deste edificio. Por este motivo estabamos a sinalar os culpables aquel día 15 de Xuño de 2011 e por iso mesmo, volveriámolo a facer sen medo, porque lexitimamos a nosa actuación, e porque se a xente da rúa, a quen nos afecta todo isto, non loitamos, ninguén o fará por nós”. Tentaron parar o Parlament porque era o xusto, é o que había que facer. Por iso, o lema de apoio aos/as procesados/as non falaba da súa inocencia, do desproporcionado das peticións de condena ou da extravagancia de que o Parlament de Catalunya considerásese Alta Institución do Estado español para así engordar as penas. Era moi directo: Jo també estava al Parlament! …i ho tornaria a fer!

A(s) sentenza(s)

A Audiencia Nacional absolveu a todos os/as acusados/as, pero a alegría durou pouco: o Tribunal Supremo condenou a oito persoas a tres anos de prisión e o Tribunal Constitucional non admitiu os seus recursos, polo que empezaron a chegar as ordes de entrada en prisión.

Así, chegamos ao que relatabamos ao comezo deste artigo, os/as condenados/as solicitan o indulto. Fronte á idea estendida de que o indulto supón arrepentirse dos feitos, os/as condenados/as explicábannos a súa actuación nun comunicado titulado Habemos decidido seguir xuntas: “Así, ao vernos entre o eixo e a roda, decidimos pedir un indulto total á Audiencia Nacional. Sen entrar en tecnicismos, estamos a pedir un tipo de indulto que non poña en risco a liberdade de ningunha compañeira, xa que se se pedise o parcial para todas, unha delas sería encarcerada. Ante a vontade que ten a represión de illarnos e fracturar os diferentes movementos, priorizamos manternos xuntas e construír unha proposta común que inclúe a situación de todas. Para nós é un trámite burocrático do cal non faremos bandeira, pero que decidimos utilizar ao ser a única vía legal de que dispoñemos para evitar o encarceramento das nosas compañeiras. Tamén queremos aclarar que pedir un indulto non implica arrepentirse dos feitos sucedidos aquel día. Ademais, decidimos non alegar causas persoais que farían distincións entre compañeiras polo grao de normativización das vidas propias. Da mesma maneira, desde a asemblea de procesadas evocamos e reivindicamos a acción “Aturem el Parlament” daquel 15 de xuño de 2011. Para moitas foi un día radiante, onde por uns instantes o medo parecía cambiar de bando. Foi un día empoderador porque se viviu e practicou a política real, a das persoas, facendo un exercicio de resistencia e mostrando a forza colectiva confrontada a unha elite que viste traxes, gravatas e maletíns, que se refuxia entre as paredes de edificios institucionais, que se autodenomina democrática, que busca o lucro persoal e empresarial, que se protexe cun exército de policías armados ata os dentes e cos massmedia.”

Recollemos estas liñas porque entendemos que o trámite de pedir o indulto ao Estado, cando desde o noso posicionamento anarquista soñamos e loitamos pola súa desaparición, é ideolóxicamente complicado. Pero tamén sabemos que nos movemos nun mundo repleto de contradicións, ás que temos que facer fronte diariamente tentando caer nas menores incoherencias posibles. Por iso destacamos a forma na que os/as compañeiros/as do Aturem el Parlament afrontaron a súa posible entrada en prisión: orgullosos/as das accións polas que eran condenados/as e solidarios/as con todos/as os/as condenados/as. O noso apoio e o noso agarimo. Querémosvos nas rúas.

De indultos e arrepentimentos, por Ciro Morales

Posiblemente sexa esta unha das columnas máis aburridas que escriba, das máis formais. Aínda que, valorando que acabo de empezar a miña colaboración… retiren o dito, seguro virán outras. Así mesmo, poida que se trate da columna máis útil para procesos anti represivos na súa vertente post condena. Dito o devandito, antóllaseme imprescindible explicarvos:

Como ben saberedes, o caso “Aturem el Parlament” tentouse pechar ao final da súa etapa vingativa –Estado retorto, Estado rancoroso– co colofón do indulto (tras a sentenza condenatoria de tres anos a oito persoas, entre as cales me atopo, emitida polo Tribunal Supremo; revogando a absolución que previamente ditaminou a Audiencia Nacional). Sinalo esta etapa punitiva porque a xudicial seguirémola pelexando no TDH de Estrasburgo por tal de que algún organismo con dous dedos de fronte (nunca pensei que escribiría isto) desfaga esta grave xurisprudencia gravada no Estado Español: as leis non teñen por que perdurar mentres que as sentenzas consolidadas sintan cátedra.

O proceso de indulto non foi fácil, xa que moitas de nós contabamos con resabios da teoría anarquista que considera devandito paso como pedir perdón ao Estado, fiel e incuestionable inimigo. Ademais, como desde un principio decidimos levar o proceso baixo “o mandato” do consenso, imaxínense vostedes ante tal papeleta vital. O consenso é a arte da cesión, do termo medio, do equilibrio entre tensións contrapostas. A mestría do compañeirismo, do saber facer político e da flexibilidade. Así as cousas, decidimos non aferrarnos a cuestións discursivas puras –ademais de que a dúbida estaba en todas e a pulsión de librarte do cárcere tamén, obviamente- e forzar ás compañeiras do “si-si” a un futuro inmediato de (espazo… en branco para as barbaridades que lles veñan á cabeza).

Con todo isto, demandamos un indulto á nosa medida, produto do ditoso consenso: total (rebaixa de condena a cero –outorgada exclusivamente a policías, políticos, banqueiros e ata pederastas-) sen aternos a motivos persoais de arraigamento e bo cidadán (desposuíndonos así das veladas secuelas racistas e clasistas propias da hexemonía benpensante). Como esta petición non iría acompañada de vontade de arrepentimento algunha, tras días de dores de cabeza, horas de vixilia e miradas esquivas, convencémonos de que o indulto era unha ferramenta e estratexia xudicial máis ao abasto de calquera persoa política fronte ao seu martirio xudicial. Meténdoo no saco de calquera outro instrumento obrigado nos procesos represivos: defensa legal, pago de fianzas ou recoñecemento do tribunal de excepción. Instrumento que non debe ser de recurso fácil, que debería ir acompañado sempre de debates internos e externos e que en ningún caso debese substituír unha campaña de axitación e solidariedade activas, ao meu parecer, que conste.

Nota aclaratoria á marxe, son moitas as voces que consideran o indulto como unha torpe intromisión do poder executivo no xudicial. Tras anos de periplo, chega agora o Congreso e fai ou desfai ao seu antollo (arbitrariedade perfecta para seguir arroupando aos seus). Pero como nós non imos ser máis papistas que o papa, tiramos para adiante coas súas contradicións democráticas.

Cal foi entón a nosa sorpresa a semana pasada cando nos chegou vía policía catalá o requirimento para comparecer fronte a ela -unha vez máis, que teima- por orde da Audiencia Nacional para que nos arrepentísemos do delito cometido.

Agora si comprendemos que o plácido verán era só unha tregua estatal para permitirnos coller un pouco de osíxeno. Aire entrecortado con angustiosas bocanadas.

Con este xesto, a demostración de que a maquinaria segue o seu curso protocolario propio de épocas pretéritas. Chiscadela autoritaria que segue colocando ao indulto como un ríxido perdón prostrado de xeonllos ante o monarca parlamentario e os seus ministros da Lei, burguesa ou patricia. Orde que busca cabezas submisas reclamando clemencia ante a dubitativa indulxencia do Poder.

Ilusión frustrada das condenadas e da súa asemblea de apoio afogada pola verdadeira realidade. Trompazo psicolóxico e político que zarandexa os nosos malabarismos discursivos encamiñados á liberdade formal.

Este novo episodio lévanos ao 22 de xuño de 1633 no que Galileo foi obrigado pola Inquisición para negar que a Terra viraba ao redor do sol, desdicirse así do seu descubrimento e arrepentirse a cambio da súa propia vida. Absurdo obxectivo conseguido a pesar de que a Terra “con todo séguese movendo”.

Puidésemos botar man de tan lúcida resposta, sabendo sen ambaxes que volveriamos bloquear aos parlamentarios fronte a outra validación de políticas antihumanas –a ver cando a rúa toma impulso verdadeiro post reestruturación capitalista-. Puidésemos pechar así o círculo estratéxico escollido previamente de non responder verdades ante tribunais ou executivos posto que ao inimigo nin se lle fala con sinceridade nin se xoga ao seu xogo.

Pero, queridas lectoras, non nos deu a gana. Non se se foi polo cansazo acumulado, pola serenidade estival que fai baixar a garda, pola sorpresa impactante ou simplemente porque a palabra e o concepto de arrepentimento é tan intenso, que decidimos contar a verdade: ¿Como nos imos a arrepentir dunha acción lexítima, necesaria e case inaudita nos nosos lares? É que nin sequera consideramos delito –faltaría máis- que miles de persoas loiten sen intermediarios en pos da dignidade dunha clase explotada e ninguneada.

Unha cousa é ir delegando nas avogadas o desenvolvemento xurídico do caso, con recursos, alegacións, peticións e indultos –onde non percibes ao Estado como interlocutor, senón só a súa burocracia represiva- e outra ben distinta é que te chame directamente por teléfono ou por carta e esíxache o teu perdón para despregar as plumas da caridade.

Informo deste feito e a nosa reacción (que de momento non é unánime) para que se some á lista infinita de estratexias anti represiva. Informo deste feito sen pretender que é así como débese actuar, senón para comunicar que é así como actuamos.

Non pretendemos demostrar nada a ninguén, nin dotarnos de pátinas heroicistas nin victimistas. Si creo que un arrepentimento publicitado –seguro que os medios comerciais de comunicación estaban cal hienas esperando a súa probable filtración- fixese un fraco favor a toda a solidariedade, coidado e movemento que xerou o caso “Aturem el Parlament”. Non seremos nós as que alimentemos a imaxe dun Estado indulxente e bonachón, oxímoron de campionato.

Simplemente -desde a nosa subxectividade política- consideramos que isto xa está a pasar de castaño escuro. E que acabe como teña que acabar.

PD: falo no meu nome aínda que utilice a primeira persoa do plural. Esta carta non está acordada con ningunha das miñas compañeiras, a pesar de que posiblemente sexa a opinión de moitas.

E esteamos atentos porque isto non acaba aquí. Non porque queden días de xuízos ou sentenzas e recursos… senón porque despois de vivir esta experiencia é imposible deixar de loitar. Comunicado dos/as procesados/as durante o xuízo ante a Audiencia Nacional

Máis info sobre o caso no site www.encausadesparlament.wordpress.com